Χαρακτηριστικά
Τα βασικά χαρακτηριστικά του άγριου σπαραγγιού:
- Είναι πολυετές μονοκότυλο αναρριχητικό ή χαμηλό θαμνώδες φυτό με πάρα πολλά αγκάθια πράσινου χρώματος που μπορεί να φτάσει και τα δύο μέτρα.
- Είναι φυτό δίοικο, δηλαδή σε άλλα σπαράγγια εμφανίζονται τα θηλυκά άνθη και σε άλλα τα αρσενικά.
- Γονιμοποιείται από μέλισσες.
- Έχει πράσινο-κιτρινωπά άνθη και μικρούς καρπούς κόκκινου χρώματος σαν μούρα (που σχεδόν μαυρίζουν όταν ωριμάζουν).
- Ανθίζει από Ιούλιο μέχρι και Σεπτέμβριο.
- Αναπτύσσει πλούσιο, σαρκώδες ριζικό σύστημα.
- Το υπέργειο τμήμα του ξεραίνεται σε χαμηλές θερμοκρασίες και ξαναβλασταίνει όταν ανέβει η θερμοκρασία (από τέλος Χειμώνα – τέλος Άνοιξης) από τους λανθάνοντες οφθαλμούς που βρίσκονται κάτω από το έδαφος.
Που ζει
Προτιμά ασβεστολιθικά και στραγγιζόμενα εδάφη, όξινα και ουδέτερα. Μεγαλώνει σε δάση κωνοφόρων, ελαιώνες, σε μέρη με πουρνάρια. Μπορεί να αναπτυχθεί σε ημι-σκιά (δάση) αλλά και σε μέρη με φως, αντέχει στην ξηρασία. Στην Ελλάδα όσοι περπατάτε σε πευκοδάση θα έχετε σίγουρα γρατσουνιστεί από τα αγκάθια του.
Ιστορικά στοιχεία
Το σπαράγγι (ASPARAGUS OFFICINALIS ή ασπάραγος ο φαρμακευτικός) ήταν γνωστό στην αρχαία Αίγυπτο καθώς έχουν βρεθεί τοιχογραφίες στις πυραμίδες όπου πιστεύεται ότι χρονολογούνται γύρω στο 2500 π.χ. Ο Θεόφραστος με τον Διοσκουρίδη το ονόμαζαν ασφάραγο. Συνιστούσαν αφέψημα ρίζας σπαραγγιού για να βελτιωθεί η ροή των ούρων, για τα προβλήματα των νεφρών, του ίκτερου και της ισχιαλγίας. Ο Ιπποκράτης το συνιστούσε ως συλληπτικό ή ως αντιδιαρροϊκό φάρμακο.
Οι αρχαίοι Έλληνες το είχαν αφιερώσει στην θεά Αφροδίτη και το θεωρούσαν «τροφή των θεών».
Στην Μικρά Ασία ήταν γνωστό φάρμακο για τον οδοντόπονο, την καρδιοπάθεια και τους ρευματισμούς.
Στην Κινέζικη λαϊκή ιατρική κατέχει εξέχουσα θέση, ενώ χρησιμοποιούν και τις ρίζες για την θεραπεία των αιμοροϊδων. Επίσης χρησιμοποιείται και στην Αγιουβέρδα.
Τους προηγούμενους αιώνες στην Ευρώπη πολλοί φαρμακοποιοί έφτιαχνα σιρόπι για την αντιμετώπιση προβλημάτων του ουροποιητικού.