Λαδανιά – Κίστος: Ισχυρό θεραπευτικό - κορυφαίο καλλυντικό

Η Λαδανιά ανήκει στην οικογένεια των Cistaceae και περιλαμβάνει 7 γένη και 160 περίπου είδη, φυτά των παραμεσογείων χωρών, της περιοχής της Μαύρης θάλασσας και της Αμερικής. Από όλα αυτά τα είδη όμως, υπάρχει ένα που ξεχωρίζει για τις θεραπευτικές, φαρμακευτικές και καλλυντικές ιδιότητες του, το είδος Cistus creticus. Ανθίζουν με τις πρώτες ζέστες του Απριλίου κυρίως στην Κρήτη και την Χαλκιδική. Από τους θεούς του Ολύμπου και τον Μεσαίωνα μέχρι και σήμερα, η λαδανιά είναι ένα βότανο με ισχυρή “προσωπικότητα”, που χρησιμοποιείται για πολλούς και διαφορετικούς θεραπευτικούς λόγους.

Άλλα ονόματα της λαδανιάς:

• Κίστος – Κουνούκλα – Αλάδανος
• Κρητική αγριοτριανταφυλλιά
• Αγκίσαρος
• Μειτζίνα

Στην Ελλάδα, αυτοφυές είναι το γένος Cistus με 6 αυτοφυή είδη:

• Cistus creticus 
• Cistus incanus (ή villosus)
• Cistus parviflorus
• Cistus monspeliensis
• Cistus salviifolius
• το σπάνιο Cistus laurifolius.

Η λαδανιά που θα παρουσιάσω είναι αυτή με τις περισσότερες θεραπευτικές, φαρμακευτικές και καλλυντικές ιδιότητες και είναι το είδος Cistus creticus. Την συναντάμε με μεγάλη συγκέντρωση πληθυσμού κυρίως στην Κρήτη και στην Χαλκιδική, αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα από τα χαμηλά παραθαλάσσια μέρη ως τα 1000 μέτρα υψόμετρο. Πολύ "κοντά" του σε συστατικά είναι και το είδος Cistus incanus, που υπάρχει σε μεγαλύτερη αφθονία στην ελληνική γη.

Τα άνθη και ο καρπός

Η λαδανιά Cistus creticus είναι αειθαλής, πολυετής θάμνος που μπορεί να φτάσει και τα 80 εκατοστά σε ύψος. Προτιμά καλά στραγγιζόμενα εδάφη, μπορεί να αναπτυχθεί σε θρεπτικά φτωχό έδαφος (βραχώδες ή και ελαφρά αργιλώδες), αγαπάει πολύ το φως και αντέχει σε συνθήκες ξηρασίας. Το φυτό μπορεί να ανεχθεί τη θαλάσσια έκθεση. Τα άνθη του έχουν ένα φουξ χρώμα, πέντε πέταλα πλατιά που μοιάζουν σαν τσαλακωμένα και πολλούς στήμονες με κίτρινα στίγματα πλούσια σε γύρη. Είναι ερμαφρόδιτα (έχουν και αρσενικά και θηλυκά όργανα) και ανθίζουν με τις πρώτες ζεστές μέρες του Απριλίου. Τα φύλλα του φυτού είναι αντίθετα, λογχοειδή, τριχωτά, νευρώδη στην πάνω επιφάνεια και γυρισμένα προς την βάση με χρώμα ανοιχτοπράσινο.

Όλα τα μέρη του φυτού καλύπτονται από μονήρεις ή αστεροειδείς αδενώδεις τρίχες που παράγουν την κομμεορητίνη που στην Κρήτη λέγεται αλάδανος. Η μεγαλύτερη πυκνότητα αυτών των τριχών υπάρχει στα ηλικιωμένα φύλλα και τους τρυφερούς βλαστούς. Ο καρπός είναι ωοειδής κάψα, γεμάτη από κόκκινα σπέρματα και αρχίζει να ωριμάζει από τέλη Ιουνίου.

Η θαυματουργή ρητίνη

Την Λαδανιά την γνώριζα από μικρός αφού στις αλάνες περιμετρικά του χωριού μου υπήρχαν αρκετές αυτοφυείς. Πιτσιρικάδες κόβαμε φύλλα και τα βάζαμε σε λάσπη για να φτιάξουμε καλύβες και αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν η «κόλα» και η «μαυρίλα» που γέμιζαν τα χέρια μας. Πολύ αργότερα έμαθα για την θαυματουργή ρητίνη που έχουν τα φύλλα της λαδανιάς, όταν τα μαζεύεις τις ζεστές μέρες και ώρες του καλοκαιριού. 

Σήμερα και με την έρευνα που έχω κάνει σε αρκετές επιστημονικές μελέτες το θεωρώ ένα από τα κορυφαία θεραπευτικά βότανα όπως θα διαβάσετε και παρακάτω.

Η χρήση της λαδανιάς από το παρελθόν ως το παρόν

Ας μάθουμε όμως για την χρήση της λαδανιάς από την αρχή, από τα χρόνια τα παλιά.

Μυθολογία

Κατά την μυθολογία λέγεται ότι έγινε ένα συμβούλιο πάνω στον Όλυμπο όπου οι Θεοί καθόρισαν ποια φυτά θα είναι θεραπευτικά. Οι θεοί όρισαν ότι η Λαδανιά θα θεραπεύει τους πολεμιστές που πληγώθηκαν στη μάχη. Αυτό ενόχλησε τις θεές, επειδή ήταν σίγουρες ότι το φυτό με τα λεπτά ρόδινα άνθη θα ήταν καταλληλότερο για την ομορφιά, εσωτερικά και εξωτερικά. Το αποτέλεσμα ήταν ότι στον Κίστο δόθηκαν και οι δύο ιδιότητες, η θεραπευτική και η καλλυντική.

Η ιστορία της λαδανιάς

Ο πρώτος λαός που προχώρησε στην συλλογής της ρητίνης του κίστου ήταν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι. Το χρησιμοποιούσαν στην ταρίχευση (στις μούμιες) και το έκαιγαν σαν λιβάνι στους ναούς.

Στον Μινωϊκό πολιτισμό υπάρχουν ενδείξεις χρήσης του ως καλλυντικό και θεραπευτικό, ενώ αναφορές υπάρχουν και στον Ηρόδοτο.

Ο Διοσκουρίδης αναφέρετε στον αλάδανο και στις στυπτικές, θερμαντικές, και μαλακτικές ιδιότητες του.

Το λάδανο αποτελεί ένα από τα σαράντα συστατικά που απαιτούνται για την παρασκευή του Άγιου Μύρου.

Ο Ρωμαίος ιατρός Celsus αναφέρει τη χρησιμοποίηση της ρητίνης της λαδανιάς, ως έμπλαστρο σε κακοήθη σαρκώματα. Την ρητίνη αλάδανου την χρησιμοποιούν οι Άραβες ως θυμίαμα, ενώ ο Πέρσης ιατρός Αβικέννας την  χρησιμοποιεί για την αποσκλήρυνση του στομάχου και εντέρου και με τη μορφή αλοιφής για τη θεραπεία του σπλήνα.

Στο Μεσαίωνα θεράπευε την πανώλη, ενώ στην Αναγέννηση  κυκλοφορούσαν αρωματικά χώρου με κύριο συστατικό το λάδανο.

Σήμερα στην Βόρεια Κρήτη και συγκεκριμένα στην περιοχή Σίσες του Δήμου Μυλοποτάμου και στον Δήμο Μαλεβιζίου συνεχίζεται η παράδοση (που κρατάει πολλούς αιώνες) της συλλογής του λάδανου.

Συλλογή λάδανου

Το λάδανο ή ο αλάδανος είναι μια αρωματική ρητίνη με έντονες φαρμακευτικές και αρωματικές ιδιότητες που μαζεύεται από τα φύλλα του φυτού Cistus Creticus spp. Creticus κατά τις θερμές ώρες της ημέρας τους καλοκαιρινούς μήνες.

Το λάδανο μαζεύετε με μηχανικά μέσα με την χρήση ενός ειδικού εργαλείου (το αργαστήρι) ή από το τρίχωμα των κατσικιών που βόσκουν ανάμεσα στις λαδανιές.

Στις παλαιότερες εποχές ήταν δυνατή η συλλογή της ρητίνης και σε αλλά σημεία της ανατολικής Μεσογείου, όπως η Βόρειος Αφρική  και η Κύπρος. Με την μεταβολή όμως του κλίματος στις περιοχές αυτές, η συλλογή σταμάτησε και γίνεται αποκλειστικά μόνο στις προαναφερθείσες περιοχές.

Το αργαστήρι είναι μια κατασκευή από ξύλο που πάνω της έχουν δέσει πλαστικά λουριά (παλαιότερα ήταν δερμάτινα). Χτυπώντας αυτά τα λουριά πάνω στο φυτό, το πλαστικό μαζεύει τον «ιδρώτα» των φύλων (που είναι το υγρό της λαδανιάς-η ρητίνη). Για να αντέξει την ζέστη η λαδανιά, εκρέει αυτό τον ιδρώτα στα φύλλα και τους τρυφερούς βλαστούς όταν έχει πολλή ζέστη και για αυτό η συλλογή γίνεται ζεστά καλοκαιρινά μεσημέρια και είναι κουραστική. Ο ιδρώτας αυτός όταν κρυώσει στερεοποιείται και γίνεται μαύρος.

Εκχύλιση

Αν δοκιμάσετε να συλλέξετε λαδανιά στις παραπάνω συνθήκες θα διαπιστώσετε ότι το χέρι σας κολλάει από την μαύρη ρητίνη που συγκεντρώνεται σιγά σιγά. Αφού μαζευτεί η ρητίνη (με ξύσιμο του αργαστηριού) εκχυλίζεται και παίρνεται το αιθέριο έλαιο της λαδανιάς. Η εκχύλιση γίνεται σε διάφορους διαλύτες, όπως αλκοόλη, ελαιόλαδο, αιθέρας, εξάνιο κλπ.

Σήμερα καλύτερη εκχύλιση γίνεται με διαλύτη εξαιρετικά κρίσιμο διοξείδιο του άνθρακα.

Στον Βοτανόκηπο δοκιμάσαμε την απόσταξη λαδανιάς

σε αποστακτήριο με ατμό αρχικά το 2015, χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα. Η απόδοση σε αιθέριο έλαιο είναι πάρα πολύ μικρή, κάτω από 0,001%, και για αυτό κρίνεται ασύμφορη. Το ανθόνερο όμως της Λαδανιάς, που είναι επίσης προϊόν της απόσταξης, είναι μοναδικό και «κρατάει» τις περισσότερες θεραπευτικές και καλλυντικές ιδιότητες του φυτού. Συνήθως διαθέτουμε ανθόνερο λαδανιάς, σε γυαλινο μπουκάλι των 150μλ με σπρευ.

Ιδιότητες και χρήσεις

Η λαδανιά είναι ένα αρωματικό, αποχρεμπτικό, μαλακτικό, αντιβηχικό βότανο που ελέγχει την αιμορραγία και έχει αντιβιοτικές επιδράσεις. Χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της καταρροής και της διάρροιας, όσο και ως εμμηναγωγό. Έχει καταπραϋντικές ιδιότητες και χρησιμοποιείται για την αϋπνία και τον πονόδοντο. Είναι ισχυρό αντιοξειδωτικό, αποτοξινωτικό και αντιφλεγμονώδες.

Τα φύλλα της λαδανιάς έχουν την υψηλότερη περιεκτικότητα σε πολυφαινόλες από οποιοδήποτε άλλο φυτό στην Ευρώπη, με εκπληκτική ικανότητα καταστροφής των ελευθέρων ριζών, καθώς και υψηλή αντιοξειδωτική δράση.

Τι λένε οι μελέτες και οι ειδικοί για τις ιδιότητες της λαδανιάς

Το ινστιτούτο Lefo στο Ahrensburg της Γερμανίας κατέληξε σε συμπεράσματα μετά από δοκιμές και έρευνες με την λαδανιά, για τις χρήσεις και τις ιδιότητες του.

Το τσάι της λαδανιάς είναι τρείς φορές πιο υγειές από όσο το πράσινο τσάι. Προστατεύει την καρδιά 4 φορές περισσότερο από το κόκκινο κρασί και είναι αντιοξειδωτικό 20 φορές ισχυρότερο από τον φρέσκο χυμό λεμονιών. 

Ο καθηγητής Claus Peter Siegers του πανεπιστημίου του Lubeck αποδεικνύει ότι ο Κίστος αποτοξινώνει το σώμα και αποβάλλει τα τοξικά βαριά μέταλλα που προέρχονται από τον καπνό των τσιγάρων, των οδοντικών σφραγισμάτων και της περιβαλλοντικής ρύπανσης.

Στη μελέτη Sieger, οι καπνιστές έπιναν μόνο 50 μιλιγκραμ τσάι Κίστου δύο φορές την ημέρα. Μετά από τέσσερις εβδομάδες, στο τέλος της εξέτασης, το επίπεδο καδμίου στο αίμα των συμμετεχόντων ήταν σημαντικά χαμηλότερο από πριν.

Οι θεράποντες συμβουλεύουν ένα λίτρο τσαγιού Κίστου ημερησίως κατά τη διάρκεια της οδοντικής αποκατάστασης.

Ο Δρ Frank Petereit αναφέρει στη διατριβή του στο πανεπιστήμιο Munster ότι ο Κίστος βοηθά σε πολλές μυκητιακές μολύνσεις όπως mycosis, candida albicans.

Επίσης, άλλοι επιβλαβείς μικροοργανισμοί όπως τα βακτηρίδια κολοβακτηριδίου και ελικοβακτηρίδια, το τελευταίο των οποίων προκαλούν τη γαστρίτιδα, ελέγχονται από τον Κίστο.

Επίσης, ο Δρ Petereit ανακάλυψε ότι ο Κίστος ανακουφίζει τις διάφορες μορφές αναφλέξεων. Εάν καταναλωθεί ένα λίτρο του τσαγιού, τα χαρακτηριστικά συμπτώματα στο αίμα θα μειωθούν σημαντικά.

Ακόμα περισσότερο εντυπωσιακό είναι ότι το τσάι του Κίστου έχει μια πολύ ισχυρή αντιική επίδραση στους ιούς της γρίπης και ακόμη και στους ιούς πτηνών (H7N7 ). Αυτό ανακαλύφθηκε από τους βιολόγους του «Institut fur Molekulare Virologie» του Munster.

Ο καθηγητής Stefan Ludwig του πανεπιστημιακού νοσοκομείου Munster επισημαίνει ότι το καλύτερο πράγμα είναι ότι το τσάι δεν βλάπτει τα σωματικά κύτταρα που επηρεάζονται από τον ιό.

Έχει εξαιρετική αντιμικροβιακή αντισηπτική δράση.

Η λαδανιά έχει επίσης άριστες επιδόσεις σε δερματοπάθειες, φαγούρες, αλλεργίες, ερεθισμένο δέρμα, αιμορροΐδες. Στη λαϊκή ιατρική της Χαλκιδικής ο Κίστος εφαρμόζεται επίσης σαν κατάπλασμα.

Στην αρχαιότητα

Στην αρχαιότητα κατά τον καθηγητή Φαρμακευτικής Τεχνολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Κ. Δεμέτσο χρησιμοποιούνταν σε καρκίνους, κακοήθη σαρκώματα και όγκους του πρωκτού, και σε μορφή ελαίου σε όγκους της μήτρας και ρινικούς πολύποδες.

Πειράματα για αντινεοπλασματικές ιδιότητες

Σήμερα γίνονται πειράματα για αντινεοπλασματικές ιδιότητες με δραστικές ουσίες του φυτού στο εργαστήριο. Οι δοκιμές από τον καθηγητή G.Wiese απέδειξαν ότι χάρη στον Κίστο η εμφάνιση του δέρματος βελτιώθηκε σε 61 από 95 ασθενείς που έπασχαν από νευροδερματίτιδα, πράγμα που αντιμετωπίστηκε προηγουμένως χωρίς επιτυχία. Το μυστικό αυτών των καταπληκτικών αποτελεσμάτων του Κίστου είναι η βιταμίνης P.

Το αιθέριο έλαιο και το ανθόνερο του Κίστου

Το αιθέριο έλαιο και το ανθόνερο του Κίστου χρησιμοποιείται στα καλλυντικά, στην αρωματοποιία, στην ζαχαροπλαστική, στην μαγειρική, στην σαπωνοποιία. Αποτελεί απαραίτητο συστατικό σε αναπλαστικές, αντιγηραντικές και αντιρυτιδικές κρέμες προσώπου.

Πίνεται ως τσάι σε ζεστό νερό (όχι βραστό) όπου εκχυλίζεται για 7-8 λεπτά. Επίσης κυκλοφορεί ως βοτανόλαδο (ήπια εκχύλιση σε ελαιόλαδο), το βρίσκουμε σε μορφή βάμματος (εκχύλιση σε αλκοολούχο διάλυμα), ως ανθόνερο και σε εξειδικευμένα καλλυντικά και λοσιόν.

Το αγαπημένο της μέλισσας

Το άνθος της λαδανιάς είναι από τα αγαπημένα των μελισσών. Αν σας αρέσει η γύρη, πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσετε γύρη από λαδανιά. Επίσης, από τις πρώτες επιλογές των μελισσών για την δημιουργία της πρόπολης είναι το άνθος της Λαδανιάς.

Συμβουλευτείτε τον γιατρό σας

Τα βότανα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως φάρμακα που έχουν και πιθανές παρενέργειες.

Πρέπει να συμβουλεύεστε πάντοτε το γιατρό σας πριν από τη λήψη τους και να μην αυτοσχεδιάζεται και «παίζετε» με την υγεία σας. Οι παραπάνω αναφορές έχουν ενημερωτικό και εγκυκλοπαιδικό χαρακτήρα και δεν υποκαθιστούν τον γιατρό σας.

 πηγές:

http://ladano.blogspot.gr/
www.pfaf.org
http://www.lefo.de/
http://www.ema.europa.eu/ema/
http://www.openarchives.gr/search/Cistus%20creticus
http://plants.usda.gov

ncbi

 

Άγριο σπαράγγι: Εξαιρετικό έδεσμα με μεγάλη διατροφική και θεραπευτική αξία

 

Το άγριο σπαράγγι (Asparagus Acutifolius), γνωστό και ως Φρύγανο ή Βλαστάρι, ανήκει στο βασίλειο Plantae, στην οικογένεια Λειριοειδή (Liliaceae), στο γένος Asparagus. Ήταν γνωστό στην αρχαία Αίγυπτο και στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου από το 2000 π.χ. Σήμερα έχει διαδοθεί και σε άλλες περιοχές της γης που δεν ξεπερνούν τα 1300 μέτρα σε υψόμετρο.

Χαρακτηριστικά

Τα βασικά χαρακτηριστικά του άγριου σπαραγγιού:

• Είναι πολυετές μονοκότυλο αναρριχητικό ή χαμηλό θαμνώδες φυτό με πάρα πολλά αγκάθια πράσινου χρώματος που μπορεί να φτάσει και τα δύο μέτρα.
• Είναι φυτό δίοικο, δηλαδή σε άλλα σπαράγγια εμφανίζονται τα θηλυκά άνθη και σε άλλα τα αρσενικά.
• Γονιμοποιείται από μέλισσες.
• Έχει πράσινο-κιτρινωπά άνθη και μικρούς καρπούς κόκκινου χρώματος σαν μούρα (που σχεδόν μαυρίζουν όταν ωριμάζουν).
• Ανθίζει από Ιούλιο μέχρι και Σεπτέμβριο.
• Αναπτύσσει πλούσιο, σαρκώδες ριζικό σύστημα.
• Το υπέργειο τμήμα του ξεραίνεται σε χαμηλές θερμοκρασίες και ξαναβλασταίνει όταν ανέβει η θερμοκρασία (από τέλος Χειμώνα – τέλος Άνοιξης) από τους λανθάνοντες οφθαλμούς που βρίσκονται κάτω από το έδαφος.

Που ζει

Προτιμά ασβεστολιθικά και στραγγιζόμενα εδάφη, όξινα και ουδέτερα. Μεγαλώνει σε δάση κωνοφόρων, ελαιώνες, σε μέρη με πουρνάρια. Μπορεί να αναπτυχθεί σε ημι-σκιά (δάση) αλλά και σε μέρη με φως, αντέχει στην ξηρασία. Στην Ελλάδα όσοι περπατάτε σε πευκοδάση θα έχετε σίγουρα γρατσουνιστεί από τα αγκάθια του.

Ιστορικά στοιχεία

Το σπαράγγι (ASPARAGUS OFFICINALIS ή ασπάραγος ο φαρμακευτικός) ήταν γνωστό στην αρχαία Αίγυπτο καθώς έχουν βρεθεί τοιχογραφίες στις πυραμίδες όπου πιστεύεται ότι χρονολογούνται γύρω στο 2500 π.χ. Ο Θεόφραστος με τον Διοσκουρίδη το ονόμαζαν ασφάραγο. Συνιστούσαν αφέψημα ρίζας σπαραγγιού για να βελτιωθεί η ροή των ούρων, για τα προβλήματα των νεφρών, του ίκτερου και της ισχιαλγίας. Ο Ιπποκράτης το συνιστούσε ως συλληπτικό ή ως αντιδιαρροϊκό φάρμακο.

Οι αρχαίοι Έλληνες το είχαν αφιερώσει στην θεά Αφροδίτη και το θεωρούσαν «τροφή των θεών».

Στην Μικρά Ασία ήταν γνωστό φάρμακο για τον οδοντόπονο, την καρδιοπάθεια και τους ρευματισμούς.

Στην Κινέζικη λαϊκή ιατρική κατέχει εξέχουσα θέση, ενώ χρησιμοποιούν και τις ρίζες για την θεραπεία των αιμοροϊδων. Επίσης χρησιμοποιείται και στην Αγιουβέρδα.

Τους προηγούμενους αιώνες στην Ευρώπη πολλοί φαρμακοποιοί έφτιαχνα σιρόπι για την αντιμετώπιση προβλημάτων του ουροποιητικού.

Λουΐζα - Εξαιρετική γεύση με φαρμακευτικές ιδιότητες!

 

H Λουΐζα Aloysia Citriodora, είναι ένας πολυετές φυλλοβόλος θάμνος με ύψος από 1 μέχρι και 2 μέτρα. Έχει έντονη οσμή λεμονιού, για αυτό ονομάζεται και λεμονόχορτο. Παράλληλα, είναι γνωστή για τις φαρμακευτικές και θεραπευτικές της ιδιότητες, οι οποίες μάλιστα είναι πολλαπλές και ποικίλες.

Τα χαρακτηριστικά της Λουΐζας

Στη χώρα μας συναντάμε την Λουΐζα και με τα ονόματα: Λεμονόχορτο, Αλουσία, Ελουίζα, Βερμπένα, Γοργογιάννη, Κιτρίοσμος, Ομορφόχορτο, Λιππία.

Ανήκει στην οικογένεια Verbenaceae. Είναι πολυετές φυλλοβόλος θάμνος με ύψος από 1 μέχρι και 2 μέτρα με έντονη οσμή λεμονιού. Τα φύλλα της είναι οδοντωτά σε σχήμα λογχοειδές με χρώμα πολύ ανοικτό πράσινο, ενώ τα άνθη της είναι μικρά λευκά ή λευκορόδινα, ερμαφρόδιτα και επικονιάζεται από έντομα.

Αγαπάει τον ήλιο, αντέχει στην παγωνιά (μέχρι -12 ο C) και θέλει το νεράκι της το καλοκαίρι (καλό πότισμα κάθε βδομάδα). Αναπτύσσεται καλύτερα σε ουδέτερα ή ελαφρά όξινα εδάφη που είναι πλούσια σε οργανική ύλη.

Πολλαπλασιάζετε με μοσχεύματα αρχές Μαρτίου και θέλει το κλαδεματάκι της όταν πέσουν τα φύλλα της το φθινόπωρο. Αν έχετε ένα μπαλκόνι με ήλιο μπορείτε να καλλιεργήσετε την δική σας Λουΐζα σε μια μεγάλη γλάστρα.

Δεν θέλει ιδιαίτερη φροντίδα (βδομαδιάτικο πότισμα μόνο), θα έχετε όμως το άρωμα και τις ιδιότητές της για όλη την χρονιά.

Ιστορικά στοιχεία

Κατάγεται από την Χιλή και μεταφέρθηκε στην Ευρώπη τον 17ο αιώνα από Ισπανούς και Πορτογάλους εξερευνητές. Το όνομα Λουΐζα το πήρε προς τιμή της Μαρίας-Λουίζας Τερέσα, πριγκίπισσας της Πάρμα, γιατί το έπινε συχνά.

Συστατικά

Η Λουΐζα περιέχει αιθέριο έλαιο με κιτρικό Α, κιτρικό Β, 1,8-κινεόλη, λεμονένιο, λεναόλη, γερανιόλη, νερόλη, καρυοφυλλένιο, βερνεναλίνη, βαρβερίνη, σεσκιτερπένια, β-θουγιόνη, τανίνες, φλαβονοειδή, γλίσχρασμα κλπ. Η απόδοση σε αιθέριο έλαιο είναι πολύ μικρή και μειώνεται αισθητά κατά την περίοδο της ανθοφορίας. Σε πειραματική απόσταξη που έκανα πριν 5 χρόνια η απόδοση ήταν 0,15%.

Ιδιότητες – Χρήσεις

Είναι βότανο φαρμακευτικό και αρωματικό. Θεραπευτικές ιδιότητες έχουν τα φύλλα, οι τρυφεροί βλαστοί και τα άνθη της.

Λυκίσκος Humulus lupulus, για μπύρα, ψωμί και όχι μόνο

 Ο Λυκίσκος, Humulus lupulus, ανήκει στην οικογένεια των Κανναβοειδών και είναι από τα πιο ταχυφυή φυτά στη γη (γρήγορης ανάπτυξης). Στην ανάπτυξή του μπορεί να μεγαλώνει και 30 με 40 εκ την ημέρα. Τα θηλυκά άνθη του λυκίσκου χρησιμοποιούνται στη μπύρα και δίνουν χαρακτηριστικό άρωμα, γεύση, πλούσιο αφρό καθώς και τη πικράδα. Τα συλλέγουμε το Φθινόπωρο και τα αποξηραίνουμε. Ο λυκίσκος παραδοσιακά χρησιμοποιείται κυρίως για την καταπραϋντική, ηρεμιστική, τονωτική και ηρεμιστική δράση του στον οργανισμό. Έχει αντι-ιικές, αντιμικροβιακές και αντικαρκινικές ιδιότητες. Έρευνες απέδειξαν ότι ο λυκίσκος μπορεί να είναι αποτελεσματικός κατά του βακτηρίου που προκαλεί τη φυματίωση. Περιέχει φυτοοιστρογόνα τα οποία ενεργούν όπως τα γυναικεία οιστρογόνα στο σώμα. Χρησιμοποιείται ως ισχυρό διουρητικό και μειώνει το ουρικό οξύ. Είναι αποτελεσματικό στη θεραπεία για εξανθήματα, μώλωπες, φλεγμονές, νευραλγία, πέτρες στη χολή, κυστίτιδα, ρευματισμούς. Στην Ομοιοπαθητική το βάμμα λυκίσκου προτείνεται ως αγχολυτικό, διουρητικό και αφροδισιακό. Συμβουλευτείτε το γιατρό σας, οι παραπάνω αναφορές είναι ενημερωτικού χαρακτήρα και δεν αποτελούν προτροπή για χρήση. 

Με λυκίσκο φτιάχνεται παραδοσιακά μαγιά για ψωμί και αυτό το ψωμί δεν έχει καμία σχέση με τα ψωμιά που τρώμε σήμερα. Είμαι από τους τυχερούς που μεγάλωσα με τέτοιο ψωμί και πάντα μνημονεύω την γιαγιά μου για αυτό. Παρακάτω δείτε 2 συνταγές: https://peliti.gr/prozymi-me-lykisko/   και  https://lakosta-moscow.ru/el/folk-remedies/how-to-make-homemade-yeast-a-leaven-for-hops/

Τον αποξηραμένο λυκίσκο τον φυλάσσουμε υποχρεωτικά σε γυάλινο δοχείο, σε διαφορετική περίπτωση μπορεί να αναπτυχθούν βακτήρια.

Στο Βοτανόκηπο από τέλος Σεπτέμβρη μαζεύουμε άγριο λυκίσκο από τις πλαγιές του Πάικου.

Απόσταξη Αρτεμισίας (Αψιθιάς)

Στον Βοτανόκηπο καλλιεργούμε Αρτεμισία (Αψιθιά) - Artemisia absinthium, εδώ και 10 χρόνια. Ένα μέρος της φετινής συγκομιδής το αποστάξαμε για παραγωγή Αιθέριου Ελαίου και Ανθόνερου. Η απόδοση κρίνεται ικανοποιητική και κυμάνθηκε στο 0,65% επί αποξηραμένης δρόγης. Η όλη διαδικασία διαφέρει από μια τυπική απόσταξη και ευχαριστούμε θερμά το αποστακτήριο Natural Drops - Αποστακτήριο Αιθέριων Ελαίων για την άψογη συνεργασία. Η Αρτεμισία είναι ένα βότανο που χρησιμοποείται για θεραπευτικούς σκοπούς και ως αποτελεσματικό αντιϊκό, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα σε όλο τον πλανήτη. Πολλές επιστημονικές έρευνες και μελέτες αποδεικνύουν σήμερα τις παραδοσιακές χρήσεις του βοτάνου. Από την αρτεμισίνη φτιάχτηκε το πρώτο φάρμακο κατά της ελονοσίας στην Κίνα. Πολλές αναφορές κυκλοφορούν στο διαδίκτυο τα τελευταία χρόνια και για την υψηλή αντικαρκινική της δράση ( ; ), ενώ γίνονται συνεχώς έρευνες για την θεραπεία από κορονοϊό με αρτεμισία. Σύμφωνα με την Κοινοτική φυτική μονογραφία του ευρωπαϊκού οργανισμού φαρμάκων (ema): παραδοσιακά χρησιμοποιείται σε προσωρινή απώλεια της όρεξης. σε ήπιες γαστρεντερικές διαταραχές, σε δυσπεψία. Από την Αρτεμισία γίνεται και το απαγορευμένο, ως μερικά χρόνια πριν, ποτό Αψέντι. Μια από τις δραστικές ουσίες της Αψιθιάς είναι επικίνδυνη σε μεγάλες δόσεις και λέγεται θουγιόνη (Thujone). Σε κάθε περίπτωση συμβουλευτείτε τον γιατρό σας, η χρήση του βοτάνου είναι αποκλειστική ευθύνη του καθενός μας. Στο Βοτανόκηπο χρησιμοποιούμε το ανθόνερο της Αψιθιάς για φυτοπροστασία από έντομα, σκουλήκια, αφίδες με μεγάλη επιτυχία σε κάποια, όπως το πράσινο σκουλήκι του μπρόκολου. περισσότερα στο σχετικό ποστ: https://botanokipos.blogspot.com/2011/07/blog-post.html  

πηγές

http://195.134.76.37/chemicals/chem_artemisinin.htm
www.praf.org
https://el.wikipedia.org
www.ema.eu

Κράταιγος, το Βότανο της καρδιάς μας

 

Το γένος Κράταιγος (Crataegus) ανήκει στην τάξη των ροδωδών (Rosales), στην Οικογένεια  Ροδοειδή (Rosaceae) και περιλαμβάνει περίπου 200 είδη. Είναι θάμνος ή και μικρό δέντρο, με το ύψος του να φτάνει μέχρι τα 5 μέτρα (σπανίως τα ξεπερνάει) και ευδοκιμεί κυρίως στο εύκρατο βόρειο ημισφαίριο της γης. Κατά τόπους στην Ελλάδα του αποδίδουν και τα ονόματα μουμουτζελιά, μουρτζιά, μοσφιλιά, τρικουκιά, κουδουμηλιά, ξαγκαθιά. Είναι φυλλοβόλο, με σκληρά και μεγάλα αγκάθια (από 1 ως 3 εκατοστά),  ερμαφρόδιτο, έχει μικρά φύλλα, λευκά άνθη και κόκκινους καρπούς. Ανθίζει από αρχές Απριλίου μέχρι και Ιούνιο όταν βρίσκεται σε μεγαλύτερο υψόμετρο. Τα άνθη του μοσχοβολάνε, είναι λευκά μικρά, κατά κορύμβους με στρογγυλωπά πέταλα (5 συνήθως) και με πολλούς στήμονες. Ο καρπός είναι σφαιροειδής, μοιάζει με πολύ μικρό μήλο, έχει κόκκινο χρώμα,  ενώ εσωτερικά η σάρκα του (σαν πολτός) είναι κιτρινωπή και περιέχει 2 ως 5 σπέρματα. Ο καρπός ωριμάζει από αρχές του φθινοπώρου και συλλέγεται μέχρι τον Δεκέμβριο σε ορεινές περιοχές. Αναπτύσσεται σε υψόμετρο από 0-1600 μέτρα, είναι  ανθεκτικός στην ξηρασία, δεν έχει πολλές εδαφικές απαιτήσεις, τα περισσότερα είδη του προτιμούν πολύ ηλιακό φως, ενώ κάποια άλλα ευδοκιμούν καλύτερα σε μερικώς σκιερά μέρη. Θα τον συναντήσουμε συνήθως σε φράκτες, δάση και πετρώδεις ακαλλιέργητες εκτάσεις. Στην Ελλάδα φύονται κυρίως τα είδη: Κράταιγος ο ανατολικός (Crataegus orientalis) κυρίως σε ορεινές περιοχές, Κράταιγος ο μονόγυνος (C. monogyna), Κράταιγος ο λείος (C. oxyacantha) συνήθως σε άγονες εκτάσεις, Κράταιγος ο πυκνόλοβος (C. pycnoloba), Κράταιγος ο ποντικός (C. pontica), Κράταιγος ο Αζαρόλος (C. azarolus), μέτριου μεγέθους, άριστο ως υποκείμενο για εμβολιασμό αχλαδιών και μουσμουλιών.

Ιστορικά στοιχεία

Ο Διοσκουρίδης αναφέρει τον κράταιγο σαν θεραπευτικό βότανο για πολλές ασθένειες. Οι Ρωμαίοι έβαζαν φύλλα του στις κούνιες των μωρών, ώστε να απομακρύνονται τα κακά πνεύματα. Οι βοτανολόγοι του μεσαίωνα, τον αναφέρουν σαν διουρητικό, κατάλληλο για τις πέτρες των νεφρών και της ουροδόχου κύστης, ενώ ήταν γνωστό ως σύμβολο της ελπίδας αφού δινόταν για πολλές ασθένειες.

Συστατικά – Δραστικές ουσίες

Τα φύλλα, τα άνθη και οι καρποί περιέχουν βιοφλαβονοειδή. Υπεροσίδη, κερσετίνη, βιτεξίνη, βιτεξινραμνοσίδη (φλαβονοειδή), φαινολικά οξέα (χλωρογενικό, καφεΐκό οξύ), τριτερπενικά παράγωγα (κραταιγολικό, ουρσολικό, ελαϊκό οξύ),  λευκο-ανθοκυανιδίνες, σαπωνίνες, τανίννες, κυανούχους γλυκοζίτες, αμίνες, πολυφαινόλες, κουμαρίνες.

Φτιάξε μόνο σου φυσικό απολυμαντικό !

Φυσικό απολυμαντικό για τα χέρια και όχι μόνο! Φτιάξτε μόνοι σας απολυμαντικό χρησιμοποιώντας φυτικά ανθόνερα και αλκοόλη. Εμείς χρησιμοποιούμε ανθόνερα Δεντρολίβανου, Φασκόμηλου και Λεβάντας, όλα παραγωγής μας με Φυσική καλλιέργεια. Το ανθόνερο Δεντρολίβανου είναι αντιβακτηριδιακό και ελαφρώς απολυμαντικό. Χρησιμοποιείται και ως φυσικό συντηρητικό στην βιομηχανία τροφίμων και καλλυντικών. Δείτε αναλυτικότερα σε παλιότερο άρθρο μας από εδώ: https://botanokipos.blogspot.com/2012/08/blog-post_14.html Το ανθόνερο φασκόμηλου  είναι επίσης αντισηπτικό, αντιβακτηριδιακό και έχει αντιοξειδωτική,  αντιβιοτική και αντιρυτιδική δράση, δείτε αναλυτικά: https://botanokipos.blogspot.com/2012/10/blog-post.html  Tο πιο γνωστό ανθόνερο, της Λεβάντας, καταπραΰνει το ερεθισμένο δέρμα, έχει ήπια αντισηπτική δράση, μοσχοβολάει

 
και δίνει μια αίσθηση φρεσκάδας! Στην μίξη μας προσθέτουμε και λίγο φυτική γλυκερίνη (ή αλόη) για περισσότερη ενυδάτωση! Η Γλυκερίνη (και η αλόη) αντιμετωπίζει τα προβλήματα ξηρότητας και ξεφλουδίσματος του δέρματος που μπορεί να προκαλέσει η χρήση απολυμαντικού με μεγάλη ποσότητα αιθυλικής αλκοόλης. Μπορείτε να ενισχύσετε την απολυμαντική και αντισηπτική δράση χρησιμοποιώντας επιπλέον αιθέρια έλαια και ένα ποσοστό καθαρής αιθυλικής αλκοόλης 95⁰ (διαλύοντας σε αυτή τα αιθέρια). Αν θέλουμε 100% απολυμαντική δράση το τελικό μείγμα πρέπει να χει τουλάχιστον 62 βαθμούς αιθυλική αλκοόλη. Μια ήπια εναλλακτική είναι και η προσθήκη μηλόξυδου. Προφανώς το όλο μείγμα είναι μόνο για εξωτερική χρήση και πρέπει να αποφεύγετε από άτομα με αλλεργία στα παραπάνω βότανα.  Εμείς το φτιάχνουμε!

           

Ροδόνερο

Στον Βοτανόκηπο παράγουμε ροδόνερο από τριανταφυλλιές του κήπου μας και από άγριες τριανταφυλλιές που καλλιεργούμε στο χωράφι μας (Rosa Canina). Οι τριανταφυλλιές στο κήπο μας είναι η εκατόφυλλη με κόκκινο-βυσσινί τριαντάφυλλα μοναδικού αρώματος, η παραδοσιακή  ανθεκτική ποικιλία με τα άσπρα τριαντάφυλλα και μερικές από την γνωστή ποικιλία Rosa Damascena Mill.  Οι δύο πρώτες ποικιλίες είναι στον κήπο μας εδώ και 45 χρόνια, υγιέστατες και ακμαίες.

  Η οικογένεια των τριαντάφυλλων Rosaceae είναι από τις πιο παλιές του φυτικού βασιλείου. Μάλιστα αναφέρεται ότι στην Αμερική έχουν βρεθεί απολιθώματα τριαντάφυλλου ηλικίας 30.000.000 ετών. Οι τριανταφυλλιές καλλιεργούνται στην Κίνα και την Περσία εδώ και πέντε χιλιάδες χρόνια και στην Ελλάδα από την εποχή του Χαλκού. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι ο Βασιλιάς Μίδας βασιλιάς της Λυδίας τον 6ο αιώνα όταν διώχθηκε από τον στρατό των Περσών μετέφερε τις τριανταφυλλιές του στη Μακεδονία, όπου ήταν εξόριστος. Σε πολλούς πολιτισμούς της αρχαιότητας το θεωρούσαν ιερό φυτό. Κατείχε σημαντική θέση στην αραβική ιατρική. Ο Πλίνιος και ο Διοσκουρίδης αναφέρουν πολλά είδη τριανταφυλλιάς στα έργα τους. Ο Avicenna (άραβας γιατρός) θεωρείται ότι είναι αυτός που ανακάλυψε την μέθοδο της παρασκευής ροδόνερου από ροδοπέταλα στις αρχές του 11ου αιώνα. Μέχρι το τέλος του 18ου αιώνα στην Ευρώπη όλα τα είδη ρόδων ήταν περίπου τριάντα. Το 1781 έρχεται στην  Ευρώπη το Rosa chinensis (Ρόδο της Κίνας) και λίγο αργότερα το Κόκκινο Ρόδο της Βεγγάλης. Οι διασταυρώσεις τους με τριανταφυλλιές της Ευρώπης οδήγησαν στο να κάνουν την εμφάνισή τους εκατοντάδες νέες ποικιλίες. Ένας κατάλογος του 1830 αναφέρει πάνω από 2500 χιλιάδες παραλλαγές. Σήμερα, με τις συστηματικές διασταυρώσεις και ιδιαίτερα τις υβριδοποιήσεις, οι παραλλαγές ξεπερνούν τις 4000.

Η τριανταφυλλιά η δαμασκηνή  (Rosa damascena Mill.) είναι ένα από το πιο σημαντικά είδη της οικογένειας Rosaceae. Είναι ιθαγενές φυτό της  Μέσης Ανατολής με κεντρική περιοχή ανάπτυξης της ποικιλομορφίας του την Δαμασκό. Η καλλιέργεια της είναι γνωστή στο Ιράν που θεωρείται επίσης περιοχή προέλευσης του συγκεκριμένου είδους. Τα άνθη έχουν χρώμα ροζ και είναι από τα πιο αρωματικά στον κόσμο. Κάθε φυτό αναπτύσσει πολλούς βλαστούς από το έδαφος, οι οποίοι διακλαδίζονται και δίνουν πολλά άνθη από το δεύτερο χρόνο και μετά. Στον τρίτο χρόνο μια ρίζα μπορεί να δώσει μέχρι και 500 άνθη στην περίοδο της ανθοφορίας (ανθίζει μια φορά, συνήθως Μάιο).

Η άγρια τριανταφυλλιά ευδοκιμεί στις εύκρατες περιοχές  και υπάρχουν πάνω από 100 είδη της. Τα αυτοφυή είδη στη χώρα μας υπολογίζονται σε περίπου 20 (Rosa canina,  R. Ferruginea, R. Agrestis, R. Montana, R. Micrantha, R. Tomentella, R. Nitidula κλπ). Έχει άνθη ρόδινα - ροζ ή σχεδόν λευκά, με λίγα φύλλα και πολύ δυνατό άρωμα. Ανθίζει τον Μάιο ή το αργότερο Ιούνιο και χρησιμοποιούμενα μέρη είναι τα άνθη και οι καρποί. Η ανθοφορία της υπάρχει μόνο την συγκεκριμένη εποχή. Οι καρποί είναι ωοειδείς, λείοι με χρώμα πράσινο όταν είναι άγουροι, ενώ κοκκινίζουν στην ωρίμανση (από μέσα Αυγούστου ως Οκτώβριο).  Σε σχέση με πολλές καλλιεργημένες ποικιλίες, η αγριοτριανταφυλλιά είναι ανθεκτικότερη σε ασθένειες και προσβολές από έντομα Η αγριοτριανταφυλλιά είναι ένα πολυετές φυλλοβόλο φυτό και το ύψος της μπορεί να φτάσει έως 3 μέτρα. Συνήθως είναι υποκείμενο εμβολιασμού για την ήμερη τριανταφυλλιά.

Παραγωγή ροδόνερου

Περίοδος της συγκομιδής: τα τριαντάφυλλα συλλέγονται όταν αρχίσουν να ανοίγουν σε σημείο τέτοιο ώστε να φαίνονται οι κίτρινοι στήμονες. Είναι σημαντικό να μην κόβονται τα μπουμπούκια αλλά και τα παραωριμασμένα άνθη. Η συλλογή ξεκινάει το χάραμα και τελειώνει κατά της 10.00 πμ (όσο η δροσιά είναι ακόμα στα άνθη). Τις ζεστές ώρες οι αρωματικές του ουσίες είναι σε χαμηλό επίπεδο, αφού είναι πτητικές και «εξατμίζονται». Στον Βοτανόκηπο φροντίζουμε να υπάρχει υγρασία από το προηγούμενο βράδυ (συνήθως ποτίζουμε). Μόλις μαζέψουμε τα τριαντάφυλλα τα αποστάζουμε στην πατέντα του αποστακτήρα που έχουμε φτιάξει. (δείτε στα παρακάτω λινκ: https://botanokipos.blogspot.com/2011/12/blog-post.html , http://botanokipos.blogspot.com/2011/12/peri2.html , http://botanokipos.blogspot.com/2014/07/peri2.html ).

Πέρυσι που μαζέψαμε περισσότερα τριαντάφυλλα πήγαμε και σε επαγγελματικό αποστακτήριο. Το ροδόνερο που παράγουμε είναι υψηλής ποιότητας και καθαρότητας, αφού περιέχει «μέσα του» και το αιθέριο έλαιο. Όπως προαναφέραμε είναι μίξη από διαφορετικά είδη τριαντάφυλλων και το αποτέλεσμα είναι ένα εξαιρετικό, μοναδικό άρωμα με ιδιαίτερες θεραπευτικές και καλλυντικές ιδιότητες. Σημειώνουμε ότι σε πολλές μελέτες και έρευνες αναδεικνύεται η θεραπευτική δράση της Rosa Canina έναντι της Rosa Damascena  (πχ περιέχει υψηλότερη βιταμίνη C και Ε).

Ιδιότητες – Χρήσεις Ροδόνερου

• Είναι πλούσιο σε φλαβονοειδή, αντιοξειδωτικά, τανίνες και βιταμίνες Α, Β3, C, D, Ε, Κ.
• Το Ροδόνερο χρησιμοποιείται ως λοσιόν καθαρισμού, ντεμακιγιάζ για όλους τους τύπους δέρματος.  Αφαιρεί τα υπολείμματα του μακιγιάζ, τις βρωμιές και τους ρύπους, ενυδατώνει και μαλακώνει το δέρμα, σας δίνει φυσική λάμψη, δεν ερεθίζει το δέρμα και δεν ενοχλεί τα μάτια. Η υψηλή περιεκτικότητα σε βιταμίνη C του ροδόνερου βοηθάει στην επιβράδυνση των ελεύθερων ριζών, ενώ διατηρεί την ισορροπία του PΗ στο δέρμα. Αν εφαρμόζεται καθημερινά μειώνει τις ρυτίδες, ενισχύει τα κύτταρα του δέρματος και την αναγέννηση των ιστών, καταπολεμά την γήρανση της επιδερμίδας.
• Είναι ιδανικό για τα σπυράκια της ακμής.
• Το ροδόνερο έχει ανακουφιστικές και λευκαντικές ιδιότητες, που σημαίνει ότι μπορεί να βοηθήσει πολύ στη βελτίωση των μαύρων κύκλων και του πρηξίματος κάτω από τα μάτια. Τα καταπλάσματα ροδόνερου τονώνουν τα κουρασμένα μάτια, ανακουφίζουν αλλεργίες και μολύνσεις.
• Αποτελεί μια πρακτική λύση στα καψίματα από τον ήλιο αφού καταπολεμά τις επιβλαβείς επιδράσεις της ηλιακής ακτινοβολίας.
• Χρησιμοποιείται για τη θεραπεία δερματικών ερεθισμών, για την ξηροδερμία, σε δερματικές φλεγμονές, καταπολεμά πανάδες – φακίδες - κοκκινίλες,  κατά της φαγούρας, σε τσιμπήματα από έντομα – κουνούπια, για την ανακούφιση από το έκζεμα.
• Βοηθάει στις μολύνσεις των ματιών ( σε ένα δίσκο ντεμακιγιάζ ρίχνετε ροδόνερο και απευθείας το τοποθετείτε επάνω στο μάτι). 
• Το ροδόνερο ανακουφίζει το ερεθισμένο από το ξύρισμα δέρμα (aftershave)
• Ενυδατώνει και καταπραϋνει το δέρμα του τριχωτού της κεφαλής. Οι θρεπτικές του ιδιότητες βοηθούν την αδύνατη - κουρασμένη τρίχα, την ενυδατώνουν και της δίνουν μια απαράμιλλη λάμψη. Μετά το λούσιμο ψεκάζουμε με ροδόνερο και το αφήνουμε να απορροφηθεί..
• Το ροδόνερο είναι επίσης ένα ήπιο ηρεμιστικό και αντικαταθλιπτικό. Ενισχύει τη διάθεση, ανακουφίζει από την νευρική ένταση, το άγχος και το στρες, συμβάλλει στην ψυχική ηρεμία και ευεξία.
• βοηθά αποτελεσματικά στους πονοκεφάλους και τις ζαλάδες.
• Σημαντική είναι η ρυθμιστική του δράση στο ορμονικό σύστημα και την έμμηνο ρύση.
• Καταπραΰνει τα πεπτικά προβλήματα (λαμβάνεται πριν και μετά τα γεύματα).  Δρα κατά της δυσκοιλιότητας, είναι στυπτικό. 
• Ανακουφίζει από τον πονόλαιμο και την φαρυγγίτιδα (κάνετε γαργάρα ή μπορείτε να το προσθέσετε μέσα στο τσάϊ), είναι αντιμικροβιακό και αντιβακτηριδιακό. 
• Τονωτικό των νεφρών και καθαρτικό του ουροποιητικού.
• Χρησιμοποιείται στην ζαχαροπλαστική, σε λικέρ και σε ροφήματα.
• Στην Ινδία, την Τουρκία, την Μέση Ανατολή, αλλά τελευταία και σε άλλες χώρες, το προσθέτουν και στην μαγειρική.
• χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία, στη βιομηχανία τροφίμων και ποτών, στη βιομηχανία καλλυντικών και ως συστατικό φαρμακευτικών προϊόντων.

Οι παραπάνω αναφορές σε χρήσεις και θεραπευτικές ιδιότητες του ροδόνερου προέρχονται από επίσημες πηγές. Παρόλα αυτά δεν αποτελούν προτροπή για θεραπευτική χρήση, αλλά έχουν ενημερωτικό χαρακτήρα. Ένας εξειδικευμένος γιατρός είναι ο απαραίτητος σύμβουλος σας για οποιαδήποτε χρήση του.

Πηγές:   

http://www.aromamedical.com/

https://elmaskincare.com/herbs/

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5485961/

https://www.sciencedirect.com/topics/pharmacology-toxicology-and-pharmaceutical-science/rosa-canina

https://www.scribd.com/

https://www.agriculturejournals.cz/web/cjfs.htm?type=article&id=5_2009-CJFS