Εκουιζέτο

Το εκουιζέτο το γνώρισα από τον Μπάμπη, ένα μακρινό συγγενή, συνταξιούχο αγροφύλακα, που αφιερώνει πολύ από τον ελεύθερο χρόνο του στην μελέτη των βοτάνων. Αλογοουρά το λεγε ο Μπάμπης και δεν μπορούσα να καταλάβω πιο εννοούσε. Όταν μου το δειξε κατάλαβα ότι πρόκειται για το εκουιζέτο, βότανο που ήδη χρησιμοποιούσα για την αντιμετώπιση των μυκητιάσεων στον μπαξέ μου. Αποθήκη πολλών μετάλλων και οργανικών οξέων, βοηθάει στην απορρόφηση του ασβεστίου, γεμάτο πυρίτιο. Αλίευσα και άλλες ιδιότητές του από έγκυρα site, όπως βοήθεια στην καταπολέμηση αιμοροΐδων, προστάτη, κυστίτιδας, ωτίτιδας. Είναι διουρητικό, αιμοστατικό, αντισηπτικό, στυπτικό και τονωτικό των ιστών. Χρησιμοποιείται κατά της ακράτειας των ούρων και είναι ευεργετικό στα μαλλιά και τα εύθραυστα νύχια. Βρήκα, ότι η αλοιφή από σκόνη εκουιζέτο βοηθά στην αντιμετώπιση δερματικών διαταραχών, εκζεμάτων, ακμής, έλκη ποδιών και χιονίστρες. Αυτή θα την φτιάξουμε και θα δούμε από πρώτο χέρι τις ιδιότητές της. Ο Μπάμπης μου λεγε ότι όλο το χειμώνα πίνει καθημερινά τσάι από αλογοουρά και  αρρωσταίνει σπάνια. Το ίδιο έκαναν και οι γονείς του και δεν είχαν ποτέ ρευματικά και πόνους αρθρώσεων μέχρι τα βαθιά τους γεράματα. Ιστορικά και εξαιτίας των πυριτικών αλάτων που περιέχει χρησιμοποιήθηκε για το γυάλισμα μεταλλικών αντικειμένων και μαγειρικών σκευών,  σαν λειαντικό από τους επιπλοποιούς και για το στίλβωμα σκευών από κασσίτερο, μπρούντζο και χαλκό. Θα το βρείτε στις άκρες των δασών, άκρες δρόμων και αναχώματα. Αγαπάει το νερό (εμείς το μαζεύουμε από τις άκρες σε ρεματιές του Πάϊκου) και δεν αντέχει στον πολύ ήλιο. Δοκιμάσαμε να το καλλιεργήσουμε σε ηλιόλουστα και μηδενικού σχεδόν υψομέτρου εδάφη χωρίς επιτυχία. Το λένε και πολυκόμπι, μην το μπερδεύεται όμως με το πολύκομπο, το μελισσοτροφικό φυτό που φυτρώνει στις καλαμιές των σιτηρών. Το εκουιζέτο έχει επιβιώσει από τους προϊστορικούς χρόνους και μόνο για αυτό αξίζει μιας ιδιαίτερης προσοχής και μελέτης.